Ξεκίνησε χθες (18/11/2020) η δεύτερη περίοδος τηλεκπαίδευσης σε Δημοτικά & Νηπιαγωγεία με πολλά τεχνικά προβλήματα που μάλλον δεν συγκίνησαν τα “συστημικά” ΜΜΕ.
Δεν θέλω να ασχοληθώ με το ποιος φταίει για τα προβλήματα αυτά: το Υπουργείο και η ελλιπής προετοιμασία του, οι ελλιπέστατες ηλεκτρονικές υποδομές του Πανελλήνιου Σχολικού Δικτύου ή η Cisco και το Webex. Ας διαλέξει ο καθένας το εξιλαστήριο θύμα του.
Στο δικό μου μυαλό δεν χωράει η “υποχρεωτική παρακολούθηση” της δεύτερης περιόδου της τηλεπαίδευσης. Πως είναι δυνατόν να ορίζει το Υπουργείο την συμμετοχή ως “υποχρεωτική”, όταν δεν έχει εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις συμμετοχής και στον τελευταίο μαθητή ή μαθήτρια;
Για μένα αυτό το θέμα είναι τεράστιο, πολύ μεγαλύτερο από τα εκάστοτε τεχνικά προβλήματα, αγγίζει τα όρια της συνταγματική υποχρέωσης του κράτους να παρέχει ίσες ευκαιρίες εκπαίδευσης σε όλα τα παιδιά.
Δυστυχώς δεν φαίνεται να απασχολεί πολύ κόσμο το θέμα αυτό. Και επειδή δεν είμαι νομικός, θα ήθελα πολύ να δω κάποιον με περισσότερες νομικές γνώσεις και οικονομικούς πόρους από εμένα να προσφεύγει στο ΣτΕ σχετικά με το θέμα της “υποχρεωτικότητας” της παρουσίας των μαθητών στην τηλεκπαίδευση (από τη στιγμή που αντικειμενικά δεν εξασφαλίζονται οι προϋποθέσεις συμμετοχής τους). Δηλαδή πως είναι δυνατόν να παίρνουν απουσία από την τηλεκπαίδευση μαθητές που έχουν αντικειμενικά προβλήματα συμμετοχής.
Τέλος, και να για μην παρεξηγηθώ, δεν ζητώ να σταματήσει η τηλεκπαίδευση. Ζητώ να μην χαρακτηρίζεται “υποχρεωτική”. Έτσι για να γίνει μια καλή αρχή και να μην κοροϊδευόμαστε πλέον Υπουργείο – Μαθητές – Γονείς & Κηδεμόνες – Εκπαιδευτικοί.