Κάθε χρόνο στην Α’ τάξη συναντώ μαθητές και μαθήτριες που πιάνουν για πρώτη φορά ποντίκι στη ζωή τους. Δεν είναι ιδιαίτερα εύκολη η εξοικείωση εξάχρονων παιδιών με το ποντίκι. Άλλα πιάνουν στην αρχή το ποντίκι με 2 χέρια (για περισσότερη ακρίβεια), άλλα εκνευρίζονται που δεν μπορούν να μετακινήσουν τον δείκτη με μεγάλη ακρίβεια στη θέση που θέλουν, άλλα μπερδεύουν το δεξί με το αριστερό κουμπί ή τα πατάνε και τα 2 μαζί. Με λίγα λόγα στα πρώτα μαθήματα της χρονιάς πρέπει να προσπαθείς να είσαι παντού 🙂
Για το θέμα των κουμπιών έχω βρεί μια λύση και την εφαρμόζω τα τελευταία χρόνια. Επειδή υπάρχει πρόβλημα με την έννοια δεξί – αριστερό (πόσο μάλλον όταν αναφέρεται στα κουμπιά ενός ποντικιού), χρησιμοποιώ μικρά αυτοκολλητάκια επιβράβευσης που τα κολλάω στο αριστερό κουμπί του ποντικιού. Όπως μπορεί να καταλάβει κανείς, είναι πολύ πιο σαφής – για ένα εξάχρονο – η οδηγία “πάτησε το κουμπί του ποντικιού με το αυτοκόλλητο” από την οδηγία “πάτησε το αριστερό κουμπί του ποντικιού“. Διαφορά μέρας με τη νύχτα. Από την ώρα που ξεκίνησα να το χρησιμοποιώ, μειώθηκε σε πολύ βαθμό ο διδακτικός θόρυβος.
Φέτος όμως, και για πρώτη φορά στα 6 χρόνια που διδάσκω σε Δημοτικό, έχω μια περίπτωση μαθητή Α’ τάξης που δεν τα καταφέρνει ακόμη (Μάρτιο μήνα) να πατάει μόνο το αριστερό κουμπί του ποντικιού. Συνήθως τα πατάει και τα δύο μαζί, παρόλο που δουλεύουμε σε αυτό το θέμα αρκετό καιρό τώρα (το μάθημα των Τ.Π.Ε. είναι 1 ώρα τη βδομάδα σε κάθε τάξη του Δημοτικού Σχολείου). Έτσι λοιπόν δεν τα καταφέρνει εξίσου καλά με τους συμμαθητές του σε ασκήσεις τύπου κάνω κλικ στο κουτάκι και πληκτρολογώ το γράμμα που λείπει για να γράψω τη λέξη [εκπαιδευτικό λογισμικό alx_write_letters].
Σήμερα στο μάθημα με φώναζε κάθε 1 λεπτό γιατί πατούσε μαζί αριστερό και δεξί κλικ και άνοιγαν παράθυρα και μενού ιδιοτήτων που δεν μπορούσε να διαχειριστεί. Αποφάσισα σε κάποια στιγμή να χαλάσω ένα ποντίκι, δηλαδή να καταστρέψω το δεξί κουμπί του ποντικιού. Η σκέψη – ένα ποντίκι με αριστερό μόνο κλικ – ήταν σωστή, η υλοποίηση θα ήταν λάθος. Και τότε ήρθε η επιφοίτηση: δεν μπορεί να μην γίνεται κάτι τέτοιο σε Linux και μάλιστα με 1 εντολή στο τερματικό. Δύο λεπτά αργότερα είχα τη λύση (ναι μέχρι και αυτό είναι λυμένο αν ψάξεις) από [αυτό] το forum.
Ανοίγω τερματικό και γράφω:
xmodmap -e “pointer = 1 8 9 4 5 6 7 2 3 10”
Αυτό ήταν! Η ικανοποίηση του μαθητή στο τέλος της ώρας – όπου ολοκλήρωσε για πρώτη φορά χωρίς βοήθεια μια άσκηση – ήταν τεράστια. Βέβαια θα συνεχίσουμε να δουλεύουμε τον συγχρονισμό μας στο ποντίκι αλλά δεν παύει να είναι μια καλή μεταβατική λύση.
