Εδώ και λίγες ώρες έχω επιστρέψει στο σπίτι (Αλεξανδρούπολη) για το Πάσχα. Μετά απο 2 συνεχόμενες πτήσεις (απο Μυτιλήνη Αθήνα και απο Αθήνα Αλεξανδρούπολη) συνοδευόμενες από τις κλασικές πλέον καθυστερήσεις της Ολυμπιακής (και στις 2) έφθασα.
Νοιώθω πάντα περίεργα όταν επιστρέφω στο σπίτι μετά απο αρκετό καιρό. Είχα να έρθω απο τα Χριστούγεννα, δηλαδή σχεδόν 3 μήνες. Απο την μια είναι ωραίο να βλέπεις τους γονείς και τα αδέρφια σου αλλά απο την άλλη βλέπεις την πόλη στην οποία γεννήθηκες και μεγάλωσες να αλλάζει τόσο πολύ που καταλαβαίνεις πόσο μεγάλωσες. Με την Αλεξανδρούπολη είχα πάντα μια σχέση αγάπης-μίσους. Όταν ήμουν μικρός έλεγα ότι δεν θα φύγω ποτέ απο εδώ, μάλιστα έβλεπα τις σχολές που υπάρχουν στην πόλη για να επιλέξω σε ποιά θα σπουδάσω. Όταν έφυγα και πήγα τελικά στην Θεσσαλονίκη δεν ήθελα να επιστρέψω πίσω. Μέχρι στιγμής έχω κάνει 2 αιτήσεις μετάθεσης και σε καμμιά απο τις 2 δεν έχω βάλει στην Αλεξανδρούπολη….
Αλλά την αγαπώ, και το διαπίστωσα χθες το βράδυ λίγα λεπτά πριν προσγειωθεί το αεροπλάνο στο αεροδρόμιο της, όταν την έβλεπα απο ψηλά φωτισμένη μέσα στη νύχτα… Πως μπορείς άλλωστε να μην αγαπάς και να μην πονάς την πόλη στην οποία γεννήθηκες και έζησες σχεδόν 18 χρόνια; Θα μπορούσα σίγουρα κάποια στιγμή να επιστρέψω και να ζήσω εδώ μόνιμα απλά όχι τώρα, όχι σε αυτή τη φάση. Ίσως αργότερα, ίσως ποτέ… Ποιός ξέρει;;