Κάθομαι στο μπαλκόνι για να βρω λίγη δροσιά. Ώρα 19.15. Ο ήλιος χαμηλότερα απ’ όσο ήτανε τους τελευταίους μήνες τέτοια ώρα. Οι μέρες μικραίνουν συνεχώς. Το φθινόπωρο μπήκε φορτσάτο. Μετράει ήδη 5 ο Σεπτέμβρης. Η ζέστη δεν έχει υποχωρήσει τελείως αλλά παραδίδεται σιγά σιγά στο σούρουπο που έρχεται κάθε μέρα και νωρίτερα.
Περίεργη εποχή το Φθινόπωρο. Ένα τέλος και μια αρχή. Το νοιώθουνε άραγε αυτό όλοι ή μόνο εκπαιδευτικοί και μαθητές; Γιατί να ξεκινάει η ημερολογιακή χρονιά τον Ιανουάριο και όχι το Σεπτέμβριο; Μάλλον κάποια ηλίθια σύμβαση…
Τέλος στις διακοπές, στα μπάνια και γενικότερα στις εικόνες και στις συνήθειες του καλοκαιριού. Αρχή νέας σχολικής χρονιάς, επιστροφή στην δουλειά με νέες αποφάσεις, νέες προσδοκίες, νέα όνειρα, νέα σχέδια για το μέλλον… Τι θα φέρει η νέα χρονιά; Θα είναι καλύτερη απο την προηγούμενη; Πιστεύω ότι είναι η πιο μελαγχολική εποχή του χρόνου, η πιο ευνοϊκή για εσωστρέφεια και προβληματισμό. Και αν αυτό το post μοιάζει όντως μελαγχολικό, που να αρχίσουνε και τα πρωτοβρόχια…
Μια λίστα με τα πράγματα που με κάνουν να αισθάνομαι οτι το Φθινόπωρο ήρθε:
- Διακοπές τέλος.
- Βραδιάζει νωρίτερα.
- Επιστροφή στην δουλειά.
- Πιο άνετος ύπνος το βράδυ.
- Λιγότερη ζέστη (σχετικό).
- Eurobasket.
P.S. Για κάποιον περίεργο λόγο δεν μπορούν να ξεκολλήσουνε απο το μυαλό μου σήμερα αυτές οι φωτογραφίες της Νορβηγίας που είδα το πρωί. Νομίζω ότι έχουνε κάτι απο Φθινόπωρο…